اشک‌ های پشیمانی زورگیر اتوبان نیایش زیر تیغ

او که در اولین دستگیری‌اش حالا با حکم اعدام مواجه شده است، نه خودش و نه خانواده‌اش کاری از دست‌شان برنمی‌آید. اتهام سنگین این زورگیر جنجالی باعث شده که خانواده‌اش، وکیلش و معلمان مدرسه ابتدایی‌اش به دنبال یافتن راهی برای نجات او از مرگ باشند.

خودش هم هرگز تصورش را نمی‌کرد که آن لحظات هولناک، تاوانی به بهای جانش داشته باشد. زورگیری خشنی را مرتکب شد، اما هرگز فکر نمی‌کرد که آن ثانیه‌ها را به تصویر بکشند. در کل جامعه منتشر شود. همه از او و حرکت ترسناکش بگویند. در نهایت هم در برابر اتهام محاربه قرار بگیرد.

او در گفت‌وگویی ماجرای این دزدی جنجالی را اینطور روایت کرده بود: «من و همدستم با موتور سمت بالای شهر گشت می‌زدیم تا سوژه پیدا کنیم. این خودروی 206 را دیدیم. دوستم گفت برو و از راننده‌اش سرقت کن. من هم رفتم و با تهدید قمه، گوشی او را سرقت کردم و برگشتم. یادم نمی‌آید که دقیقا به آن دختر چه گفتم، ولی یادم می‌آید که تهدید کردم.

او هم خیلی ترسیده بود. بعد بلافاصله رفتم آنطرف اتوبان و با دوستم فرار کردیم. در کل هدف‌مان گوشی و طلا بود. ما هر روز برای سرقت می‌رفتیم. فکر می‌کنم حدودا صد سرقت انجام داده‌ایم. فکر نمی‌کردم که فیلم این زورگیری تا این حد در فضای مجازی بچرخد. خیلی پشیمانم و از آن دختر عذرخواهی می‌کنم. اصلا قصدمان آسیب رساندن به کسی نبود. همیشه قمه را برای تهدید با خودمان می‌بردیم. همین دختر را هم با قمه تهدید کردم، ولی اصلا به او آسیب نرساندم. با این‌حال خیلی پشیمانم و فکر نمی‌کردم دستگیر شوم.»

گریه‌های بی‌امان برای آزادی

امرالله، برادر امان است. او که از این اتفاق هنوز هم شوکه است، در گفت‌وگویی از این روز‌های سخت خانواده‌شان و برادرش می‌گوید: «هنوز هم باورمان نمی‌شود که امان اینکار را کرده و حالا در برابر حکم اعدام قرار دارد. او مرتب از زندان با ما تماس می‌گیرد. می‌گوید اشتباه کردم. خودش هم خیلی ترسیده است. امان اصلا همچین بچه‌ای نبود.

او با چند رفیق ناباب نشست‌وبرخاست کرد و در نهایت او را برای دزدی بردند. امان کارش خیاطی بود. فقط یکی دو روز بود که برای دزدی رفت. ما از کارهایش خبر نداشتیم. ولی می‌دانم که اهل خلاف نبود. او اولین بارش است که دستگیر می‌شود. حالا الان هم در جایی است که شرایطش خیلی سخت است. انصاف نیست که به او حکم اعدام داده‌اند. این حکم برایش خیلی زیاد است. خودش هم مرتب گریه می‌کند. هر روز زنگ می‌زند، می‌پرسد چکار کردیم. ولی مگر کاری از دست‌مان برمی‌آید. می‌گوید من چکار کنم تا بتوانم بیایم بیرون.»

کاش برادرم زنده بماند

این مرد ادامه می‌دهد: «من مرتب می‌روم به دادسرا و دادگاه. ولی کاری از دستم برنمی‌آید. امان یک پسر سه ساله دارد که مریض است. یک بار او را عمل جراحی کردند. روده‌هایش مشکل دارد. باید باز هم عمل شود. هزینه عملش زیاد بود. دوستش به او گفته بود بیا برویم سرقت تا هزینه عمل بچه‌ات جور شود. این‌ها را خود امان می‌گوید. حالا، اما به شدت پشیمان است. می‌گوید هر اتفاقی هم بیفتد دیگر سمت خلاف نمی‌رود.

برادرم حتی از دود هم بدش می‌آمد. او سرش به کار خودش بود. با همسرش هر روز به کارگاه خیاطی می‌رفتند و کار می‌کردند. خیلی برای او ناراحتم. حتی شاکیانش را هم دیدم و آن‌ها گفتند ما هم راضی به این حکم نیستیم. همسر امان با گریه به آن‌ها التماس کرد. همان دختر گفت که من فقط گوشی‌ام را می‌خواهم. وگرنه راضی نیستم اینطور مجازات شود. امیدواریم که معجزه‌ای شود و امان را ببخشند. او کار اشتباهی کرد. خطا کرد. باید هم مجازات شود، ولی کاش زنده بماند.»

امان بچه سازگار و آرامی بود

محمد حسینی عنایتی، معلم دوره ابتدایی امان است. او چند وقتی می‌شود که پیگیر پرونده این زورگیر شده و به دنبال بخشش این پسر است. او نیز از دوران بچگی امان می‌گوید: «امان شاگردم بود. در خانه کودک ناصرخسرو معلم ریاضی‌اش بودم. حدودا 10 سال پیش بود. من کاملا او را به‌خاطر دارم. بچه سازگار و نرمالی بود. اصلا در او نمی‌دیدم که به چنین نقطه‌ای برسد. در آن کلاس‌ها همه جور بچه‌ای بود. درگیری و دعوا زیاد پیش می‌آمد. ولی امان بچه خوبی بود. خیلی به او تعلق خاطر داشتم. برای همین وقتی متوجه این ماجرا شدم، تصمیم گرفتم اگر کمکی از دستم برمی‌آید انجام دهم. اصلا وضعیت منصفانه‌ای نیست. او بچه خوبی بود و شرارت نداشت.»

داوری، یکی دیگر از معلمان همان دوره امان است. او نیز به «َشهروند» می‌گوید: «آن زمان امان کمی بیش‌فعالی داشت. او را فرستادیم پیش روان‌شناس. کاملا رفع شد. اصلا بچه شرور و خشنی نبود. بعد از کلاس ششم ترک‌تحصیل کرد. ولی من در جریان زندگی‌اش بودم. اصلا خلاف نمی‌کرد. کارگری می‌کرد. اوایل با گاری سبزی که خانواده‌اش پاک می‌کردند را می‌فروخت. بعد هم در کارگاه خیاطی کار کرد.

ولی نمی‌دانیم چرا و چه شد که خلاف را شروع کرد و گیر افتاد. در واقع من از یکی از بچه‌ها در گروه خانه کودک متوجه این اتفاق برای امان شدم. چون هنوز با یک سری از دانش‌آموزان آن دوره ارتباط داریم. یکی از معلم‌ها در گروه گذاشت. تقریبا یک هفته پیش دیدم و از آن موقع پیگیر شدیم که دنبال خانواده‌اش برویم و برای آن‌ها وکیل بگیریم تا شاید کمکی کرده باشیم.»