به گزارش پارسینه؛ این انگشتر که با یک حساب سرانگشتی عمرش تا به امروز حدود 3هزار سال می‌شود، نقشی شبیه کلوچه فومن دارد. نقش وسط انگشتر مفرغی که دورتا دورش طلایی است، شبیه ترنج های شانزده پره و نمادی از خورشید است. در محیط بیرونی شانزده دایره و در دایره میانی 9 دایره کوچک و یک دایره یا نقطه در وسط آن است. نقش میانی انگشتر مفرغی املش نقشی دقیق است که پس از سه هزار سال دوباره به گونه ای دیگر بر روی کلوچه های شهر فومن نمایان شده است.
در قدیم کلوچه فومن را «قند کلوچه» می‌نامیدند، چون شیرین بود. قند را می‌کوبیدند تا برای استفاده در کلوچه آماده شود. کم‌کم پخت این کلوچه گسترش پیدا کرد و نانواهای دیگر نیز دستور تهیه کلوچه فومن را یاد گرفتند. در گذشته این کلوچه فقط در شهر فومن و شهرهای اطراف، شهرت داشت و تمام مناطق کشور آن را نمی‌شناختند. بعدها مسافرت‌های داخلی زیاد شد و کلوچه فومن شهرت پیدا کرد. حتی جهانگردان پس از ورود به فومن کتابچه‌هایی دارند که در آن عکس کلوچه فومنی به چاپ رسیده آنها به مغازه‌های کلوچه فروشی مراجعه می‌کنند و به زبان خود «فومن کوکی» می‌خواهند. کلوچه فومن، نوعی نان شیرین و مغزدار است که روی آن با وسیله مهر مانندی منقوش می شود. سپس همچون نان‌های عادی در درون کوره پخت می گذارند. این کلوچه خوشمزه، به واسطه عطر و طعمش طرفداران زیادی دارد و هم اکنون شهرتی به وسعت ایران دارد.
قدیمی‌های این حرفه می‌گویند که حدود یک قرن پیش شخصی به نام کربلایی «محمود بهجت» عازم کربلا می‌شود و پس از بازدید از یک کارگاه شیرینی پزی از عطر و طعم کلوچه‌هایش خوشش می‌آید و تصمیم می‌گیرد در بازگشت از کربلا، پخت کلوچه‌هایی شبیه آن را در فومن آغاز کند و این گونه می‌شود که شهر فومن علاوه بر مجسمه‌هایش به کلوچه‌های خوشمزه‌اش نیز شهره شده‌است.
.gif)
0 دیدگاه