به گزارش پارسینه، این دریاچه شور و قلیایی است و هیچ خروجی طبیعی ندارد؛ تنها از طریق تبخیر آب از آن خارج می‌شود. مساحت آن حدود 180 کیلومتر مربع و عمق متوسط آن 17 متر است؛ اما در برخی نقاط تا 48 متر نیز می‌رسد.
ترکیب شیمیایی خاص آن باعث شکل‌گیری برج‌های توفاشده که از سنگ آهک طبیعی ساخته شده‌اند و چشم‌اندازی فرازمینی ایجاد کرده‌اند. دریاچه فاقد ماهی است اما میزبان تریلیون‌ها میگوی آب‌شور و مگس‌های قلیایی است که غذای میلیون‌ها پرنده مهاجر را تأمین می‌کنند.
دو جزیره اصلی به نام‌های نگیت و پائوها در آن قرار دارند که حاصل فعالیت‌های آتشفشانی گذشته‌اند.
مردم بومیKootzaduka’a Paiute هزاران سال در اطراف این دریاچه زندگی کرده‌اند و از منابع طبیعی آن بهره می‌برده‌اند. در دهه 1940، انتقال آب به لس‌آنجلس باعث کاهش شدید سطح آب شد و نگرانی‌های زیست‌محیطی را برانگیخت.
تلاش‌های حفاظتی از دهه 1970 آغاز شد و منجر به محدودسازی برداشت آب و احیای نسبی دریاچه شد. امروزه دریاچه مونو به‌عنوان یک نماد حفاظت محیط‌زیست و مقصد گردشگری محبوب شناخته می‌شود.
.gif)
.gif)
.gif)
0 دیدگاه