احتمال می‌رود این اسکلت ۷ سانتیمتری دو هزارساله ساخته شده باشد تا به مهمانان ضیافت‌های رومی یادآوری کند که زندگی کوتاه است.
به گزارش پارسینه ، این اسکلت کوچک برنزی یکی از تنها دوازده نمونه‌ی شناخته‌شده از لاروا کُنویوالیس‌های باستانی رومی است؛ مجسمه‌هایی از «ارواح ضیافت» که حدود دو هزار سال پیش به‌عنوان یادگاری در مهمانی‌ها اهدا می‌شدند. این اسکلت در اصل دارای بازوها و پاهای مفصلی بوده، اما امروزه تنها بخشی از پای چپ آن باقی مانده است. جمجمه‌ی آن دارای حدقه‌های بزرگ و گرد و دهانی گشوده با لبخند است.
این پیکره برنزی حدود 6٫6 سانتی‌متر قد دارد و اکنون در مجموعه‌ی گِتی ویلا در لس‌آنجلس، ایالت کالیفرنیا نگهداری می‌شود. بر پایه پژوهشی در سال 1980، نوشته‌ی فایا کازی فرِل، متصدی وقت موزه گتی، این اسکلت نوعی یادگاری بوده است؛ نمادی از کوتاهی زندگی و گریزناپذیری مرگ.
احتمال می‌رود این اسکلت‌های کوچک و شبح‌وار در مهمانی‌های شام میان مهمانان پخش می‌شده‌اند تا به فلسفه‌ی اپیکوری اشاره کنند؛ مکتبی که باور داشت از آن‌جا که مرگ بزرگ‌ترین ترس انسان است، باید از لذت‌های زندگی بهره برد. به گفته‌ی موزه‌ی گِتی، در هنر و ادبیات روم باستان، موضوع ضیافت و مرگ اغلب ارتباطی نمادین با هم داشتند.
در رمان «ساتیریکون»، نوشته‌ی «پترونیوس» در اواخر قرن اول میلادی، شخصیتی به نام تریمالکیو میزبان یک ضیافت باشکوه است. راوی چنین می‌گوید: «برده‌ای اسکلتی نقره‌ای آورد که مفاصل و مهره‌هایش چنان ساخته شده بود که می‌توانست به هر جهت بچرخد. او چند بار آن را روی میز انداخت و اسکلت با حرکات آزادش به حالت‌هایی مضحک و عجیب درآمد.»
سپس تریمالکیو گفت: «این اسکلت که در برابر ماست، همان چیزیست که ما در پایان خواهیم بود! پس بیایید تا زمانی که زندگی عزیز است، از آن لذت ببریم!» نمونه‌ی «شبح ضیافت» در موزه‌ی گِتی از دید علمی چندان دقیق نیست. فایا کازی فرِل نوشته: «شاید مهم‌تر از دقت علمی این بود که این اسکلت‌های استخوانی پرتحرک و زنده به نظر برسند».
.jpg)
.gif)
.gif)
0 دیدگاه