به گزارش پارسینه، بالا بردن دست‌ها هنگام دعا، عملی است که در بسیاری از ادیان و فرهنگ‌ها به عنوان نمادی از خشوع و درخواست از خداوند شناخته می‌شود. در اسلام، این عمل علاوه بر نمایانگر خضوع و تواضع است، بلکه به دلیل ارتباط با رزق و روزی انسان نیز اهمیت دارد.
امام علی (علیه‌السلام) در توضیح این عمل فرمودند که چون رزق انسان از آسمان نازل می‌شود، بلند کردن دست‌ها به سوی آسمان مناسب است. این نگاه در روایت‌های پیامبر (صلى‌الله‌علیه‌وآله) نیز تایید شده است، به‌طوری‌که پیامبر فرمودند: «خداوند شرم می‌کند که بنده‌اش دست به سوی او بلند کند و او آنها را خالی بازگرداند.» (ترمذی)
همچنین امام صادق (علیه‌السلام) در پاسخ به سوالی مشابه فرمودند که هرچند خداوند به هیچ مکان و جایی نیاز ندارد، ولی دستور داده شده که دست‌ها به سمت آسمان بلند شود، چرا که آنجا معدن رزق است. امام حسین (علیه‌السلام) نیز در این باره فرموده‌اند: «رسول خدا هنگام دعا دستان خود را به سوی آسمان بلند می‌کرد، همچون کسی که از خدا طلب غذا می‌کند.»
در تفسیر آیت‌الله مکارم نیز آمده است که طبق روایات اسلامی، بندگان باید هنگام دعا دست‌ها را به سوی آسمان بلند کنند تا از معدن رزق که همان آسمان است، روزی طلب کنند.
این عمل نه تنها به‌عنوان نوعی عبادت شناخته می‌شود، بلکه به عنوان یکی از آداب دعا نیز مطرح است. در این راستا، مهم است که نیایشگر بداند که خداوند در همه جا حضور دارد و آسمان تنها به‌عنوان یک نماد برای درخواست رزق و خشوع در نظر گرفته می‌شود.
در نهایت، بالا بردن دست‌ها در دعا زمانی معنای واقعی و احترام‌آمیز دارد که فرد به درک صحیحی از حضور خدا در همه‌جا برسد، نه اینکه تصور کند خدا تنها در آسمان است.
.gif)
0 دیدگاه