به گزارش پارسینه، در دهه‌های اخیر، اکثر کشورهای جهان درختان خود را با به شکلی هشدار دهنده قطع می‌کنند. با این حال، از دهه 1990، چین این روند را کاهش داده و به گسترده‌ترین جنگل‌کاری بین کشورهای جهان دست یافته است. در سال 2015، پوشش جنگلی به 22.2 درصد از قلمرو وسیع چین رسید.
در سال 2018، چین هدفی را برای دستیابی به پوشش جنگلی بالغ بر 30 درصد از زمین خود تا سال2050 تعیین کرد. پروژه سریع چین برای جنگل‌سازی از بخش‌های وسیعی از مناطق خالی و متروکه نشان‌دهنده بزرگترین پروژه احیای اکولوژیکی است که جهان تا به حال دیده است.
احیای زمین های جنگلی در چین را می توان تا حد زیادی به مجموعه ای از شش برنامه ملی جنگلداری نسبت داد که از اواخر دهه 1990 اجرا شده است، که از طریق آن چین هر سال بیش از چهار میلیون هکتار جنگل کاشته است. بین سال‌های 1998 تا 2014، سرمایه‌گذاری در این شش برنامه 100 میلیارد دلار تخمین زده می‌شود و شامل مشارکت 20 درصد از جمعیت روستایی چین است.
اثربخشی برنامه های جنگلداری در سراسر قلمرو وسیع چین متفاوت بوده است و بحث هایی را ایجاد کرده است. این برنامه‌ها به دلیل ماهیت طراحی و تصمیم‌گیری از بالا به پایین مورد انتقاد قرار گرفته‌اند و محیط‌بانان ابراز نگرانی کرده اند که این برنامه‌ها باعث افزایش کشت تک درختان غیربومی شده است.
با این حال، تحقیقات همچنین تأثیرات مثبتی را در بسیاری از زمینه‌ها نشان داده است، از جمله بهبود شرایط محیطی، بهره‌وری بیشتر کشاورزی و افزایش درآمد برای برخی از فقیرترین خانوارهای روستایی چین.
یک مورد جالب برای پروژه احیای سریع جنگل ها در مقیاس وسیع در چین ثابت می کند که احیای اکولوژیکی اکوسیستم های پیچیده و در مقیاس بزرگ امکان پذیر است و می تواند توسط انسان به دست آید.
بزرگترین پروژه احیای سریع جنگل ها که در چین رقم خورد، برای آینده مناظر تخریب شده در سراسر جهان بسیار مهم است. رونق جمعیت جهانی و گسترش کشاورزی از دهه 1950 به این معنی است که تخریب خاک و بیابان زایی یک مشکل رو به رشد در اکثر مناطق خشک و نیمه خشک جهان است که احتمالاً با تأثیرات تغییرات آب و هوایی بدتر می شود.
روش‌های آزمایشی در چین برای احیای زمین‌هایی که طی هزاران سال تخریب شده بودند، در جنوب صحرای افریقا با موفقیت‌های اولیه در رواندا و اتیوپی تکرار شده است.
آنچه در مورد دگرگونی مناطق فرسوده چین خارق‌العاده است این است که از طریق مشارکت گسترده ده‌ها میلیون چینی به دست آمده است.
در واقع کشاورزان موظف شدند حیوانات خود را در انبار نگهداری کنند تا از آسیب به زمین تازه بازسازی شده (از طریق چرای بیش از حد دام) جلوگیری کنند. آنها پوشش گیاهی طبیعی و درختان را در مناطق تعیین شده کاشتند. به کشاورزان حقوق زمین برای مزارع و زمین هایی که آنها نگهداری می کردند و کنترل بر محصولات شان و همچنین یارانه هایی برای حفاظت از جنگل های تازه کاشته شده اعطا شد.
یک منطقه کلیدی که باید بازسازی می شد فلات لس بود، منطقه ای تقریباً به اندازه فرانسه که در هفت استان چین در مرکز-شمال چین امتداد دارد. فلات لس مهد تمدن چین باستان بود که در سالنامه های تاریخی آن را پوشیده از جنگل ها و رودخانه های سرسبز توصیف می کنند. اما هزاران سال کشاورزی، زمین را تخریب کرده و یکی از وسیع‌ترین بیابان‌های جهان را ایجاد کرده بود. چرای بیش از حد دام به این معنی بود که پوشش گیاهی کم‌تر شده بود.
.gif)
0 دیدگاه